asemanaabi

آزمايش موليش، تست رايج آزمايشگاه هاي بيوشيمي

آزمايش موليش (Molisch Test) آزمايشي رايج و عمومي مي باشد كه اغلب براي شناسايي كربوهيدرات هاي بزرگ تر از تتروز (قند 4 كربني) مورد استفاده قرار مي گيرد.سكوبندي ازمايشگاهي  نام اين آزمايش از نام كاشف آن، هانس موليش گرفته شده است. اين آزمايش شامل افزودن معرف Molisch و چند قطره H2SO4 غليظ به آناليت مي باشد. تشكيل كمپلكس بنفش رنگ در محل برخورد بين آناليت، H2SO4 و معرف نشان دهنده وجود كربوهيدرات ها در نمونه مي باشد.

در ادامه اين مقاله ضمن معرفي تمام تجهيزات و مواد مورد نياز، به شرح كامل انجام اين آزمايش در آزمايشگاه ها پرداخته مي شود.

شيمي تست موليش و اساس انجام آن در آزمايشگاه هاي بيوشيمي

آزمايش موليش بر خلاف آزمايش بارفورد كه فقط براي شناسايي مونوساكاريد ها انجام مي شود، نسبت به تمام قند ها يا كربوهيدرات ها جواب مثبت نشان مي دهد. در اين آزمايش اسيد سولفوريك باعث هيدروليز اتصالات گليكوزيدي بين كربوهيدرات ها مي شود. در اثر اين هيدروليز اسيدي، مونوساكاريد ايجاد مي شود. اين مونوساكاريد ها آب از دست داده و تبديل به فورفورال (در صورتي كه قند اوليه گلوگز باشد) و مشتقات فورفورال مي شوند.

تركيب توليد شده با آلفا نفتل واكنش مي دهد. در اثر اين واكنش كمپلكس بنفش رنگي ايجاد مي شود. تشكيل اين كمپلكس بنفش رنگ نشان دهنده وجود كربوهيدرات در نمونه است. اما اين آزمايش نمي تواند نوع كربوهيدرات را براي پژوهشگر مشخص كند.

مواد و وسايل مورد نياز براي انجام آزمايش موليش

• معرف موليش
• اسيد سولفوريك غليظ
• نمونه مجهول
• لوله آزمايش
• سمپلر با دقت مورد نياز

نحوه آماده سازي معرف موليش

معرف موليش را به راحتي با انجام مراحل زير مي توانيد آماده كنيد. براي انجام آزمايش موليش حتما از معرف تازه تهيه شده استفاده كنيد تا نتيجه دقيقي از آزمايش به دست آوريد.

براي تهيه معرف موليش 1.5 گرم از آلفا نفتول را در 10 ميلي ليتر اتانول 99 درصد حل كنيد. به جهت اين كه غلطت محلول تا حد امكان دقيق باشد، ابتدا آلفا نفتول (1-نفتول) را وزن كنيد سپس مقدار مورد نظر اتانول را برداريد. زيرا نقطه جوش اتانول پايين بوده و به سرعت تبخير مي شود.

براي تهيه حجم هاي بيشتر يا كمتر از معرف موليش، از تناسب ذكر شده آلفا نفتول و اتانول استفاده كنيد.

مراحل انجام آزمايش موليش

2 ميلي ليتر از نمونه را به لوله آزمايش خشكي اضافه كنيد. پس از آن چند قطره  از معرف موليش تازه تهيه شده به محلول بيفزاييد. با استفاده از ميكروپيپت به آرامي و قطره قطره 1 ميلي ليتر اسيد سولفوريك به لوله آزمايش اضافه كنيد. اكنون تغيير رنگي در محل اتصال دو لايه مشاهده مي شود كه اين تغيير رنگ نشان دهنده وجود كربوهيدرات در نمونه مورد آزمايش مي باشد.

كاربرد هاي آزمايش موليش

• تشخيص وجود كربوهيدرات در نمونه هاي مجهول مختلف .
• تشخيص تشكيل كربوهيدرات ها به عنوان يك محصول جانبي در واكنش ها و تمايز آن از ساير مولكول هاي زيستي .

محدوديت تست موليش

اين آزمايش اغلب بسيار كاربردي است. اما مانند ساير آزمايش هاي نيز محدوديت هايي دارد. براي اين كه از اين آزمايش نتيجه مثبتي بگيريد، بايد از قند هاي حداقل 5 كربني مانند گلوكز استفاده كنيد. زيرا براي تشكيل فورفورال و مشتقات آن، حداقل بايد 5 اتم كربن در حلقه اصلي قند اوليه وجود داشته باشد.

بنابراين تريوز (قند سه كربني) و تتروز (قند چهار كربني) نتيجه مثبتي براي اين واكنش نشان نمي دهد.

همچنين در نتيجه اين آزمايش قند هاي مونوساكگاريد از پلي ساكاريد تفكيك نمي شوند.

كدام كربوهيدرات ها به آزمايش موليش نتيجه مثبت مي دهند؟

تمام كربوهيدرات هاي مونوساكاريدي، دي ساكاريدي و پلي ساكاريدي نسبت به اين آزمايش نتيجه مثبت نشان مي دهند و در آن ها كمپلكس بنفش رنگ توليد مي شود.

مقايسه آزمايش هاي بارفورد، بنديكت و موليش

• هر سه آزمايش بارفورد، بنديكت و موليش براي شناسايي كربوهيدرات ها به كار مي روند.
• آزمايش موليش براي شناسايي و بررسي وجود يا عدم وجود قند هاي حداقل 5 كربني مورد استفاده قرار مي گيرد.

https://hakimazma.com/%d9%87%d9%88%d8%af-%d8%a2%d8%b2%d9%85%d8%a7%db%8c%d8%b4%da%af%d8%a7%d9%87%db%8c/%d9%87%d9%88%d8%af-%d9%84%d8%a7%d9%85%db%8c%d9%86%d8%a7%d8%b1/

• براي تفكيك و شناسايي مونوساكاريد ها از دي ساكاريد ها، تست بارفورد انجام مي شود.
• تست بنديكت در شناسايي قند هاي احيا كننده مانند مونوساكاريد هايي نظير گلوكز، فروكتوز و گالاكتوز و بسياري از دي ساكاريد ها از جمله مالتوز و لاكتوز، به كار مي رود.